Polska słowiańskość

Pewnie już mało kto pamięta, że kilka lat temu pisałam odrobinę o Słowianach. Może czas wrócić do tematu i pokazać Wam, na co ciekawego natknęłam się od ostatniego czasu.

Kościoły Rodzimowiercze

Niestety jak dla mnie kompletna strata czasu. Jest ku temu kilka powodów. Po pierwsze żrą się tam miedzy sobą niemiłosiernie, a jako "rodzime" bierze się wierzenia wschodnie. Cóż, Słowianie to nigdy nie była jednolita nacja i wyróżnia się przecież Słowian wschodnich, zachodnich i południowych. Więc jak dla mnie, jeśli wiara miała by być "rodzima" czyli w tym przypadku nasza polska. Stąd stwierdzam, że więcej wspólnego z słowiańską wiarą ziem polskich mają kółka gospodyń wiejskich i osoby kultywujące tradycje danego regionu, niż Rodzimowiercy. Być może osąd ten jest dla niektórych krzywdzący.

Projekt Weneda i Bogowie Polscy

W związku z powyższym udało mi się znaleźć bardzo fajny projekt, który nawet swego czasu wsparłam na Polakpotrafi. Na portalu http://www.bogowiepolscy.net/ znajdziecie rzetelnie przygotowane opracowania nt. dawnych Bóstw na ziemiach Polskich. Żadne tam Mokosze, czy inne Peruny. Mamy więc swojską Marzannę, Dziewannę, Pioruna, Jaszę, o którym naprawdę niewiele wiadomo.

Warto stronę obejrzeć chociażby dlatego, że dowiemy się z niej, że jeszcze w XVI wieku Matkę Boską zamiast Maria, na ziemiach polskich nazywano Marza. Artykuły są podparte konkretnymi historycznymi tekstami, pieśniami z danych regionów, zwyczajami, które dotrwały do naszych czasów, jak i tymi opisanymi w XVIII wieku. Jest to wielka baza wiedzy, którą warto poznać i skonfrontować z powszechnym "mitem" słowiańskim.

Oprócz samych artykułów znajdziecie tam również profesjonalnie wykonane ilustracje oparte na badaniach odnośnie danej postaci. Do każdej z ilustracji jest też przygotowana szeroka dokumentacja. Osobiście dalej czuję niedosyt, choć artykuły są naprawdę wyczerpujące. Niestety w źródłach często brakuje informacji i pewne rzeczy trzeba sobie samemu dopowiedzieć.

Marzenin

Na koniec mam małą ciekawostkę odnośnie miasteczka w woj. łódzkim - Marzeninie. Oto kopia legendy związanej z tym miejscem:

"Najstarsi mieszkańcy opowiadają, że od niepamiętnych czasów na pagórku otoczonym nieprzebytymi lasami, u podnóża rzeczki znajdowała się świątynia ku czci bogini chorób i śmierci Marzanny, zwanej bałwochwalską. Zgodnie z podaniami, od jej imienia wioska przyjęła nazwę Marzenin. Boginkę musieli kochać ludzie, skoro do dziś krążą o niej legendy. 

Najstarsi powiadają, że ludzie w Marzeninie są długowieczni, bo zawsze czuwa nad wioską Marzanna, nie dopuszczając na ten teren żadnych chorób. 

Zachowało się też podanie, że obok świątyni Marzanny rosła jabłoń, która co roku dawała jedno jabłko. Nikt nie ważył się go zerwać. Uważano, że należy ono wyłącznie do Marzanny. Pewnego razu córka Kosa, mieszkająca nieopodal, była ciekawa jego smaku. Weszła na jabłoń, aby zerwać owoc. Matka, przerażona jej pomysłem, zaczęła prosić o zejście. Dziewczyna jednak nie posłuchała i zerwała jabłko. Zdenerwowana matka powiedziała: "Lepiej żebyś się w kamień obróciła". Jak matka powiedziała, tak się stało - dziewczyna zamieniła się w kamień, a pozostała po niej tylko chustka. Kamienne drzewo, z wiszącą kamienną chustką można podziwiać do dziś. 

Prawdopodobnie ok. XII wieku przybyli tu zakonnicy, by szerzyć nową wiarę - chrześcijaństwo. Na zgliszczach pogańskiej świątyni wybudowano niewielki kościółek. Najpierw drewniany, a w 1372 roku murowany."